Fictie:
meeslepende verhalen

tonaliteit

Tonaliteit is het gevoel dat onder de oppervlakte van een film zindert. Het zit niet in één scène of stijlkeuze, maar in de combinatie van licht, tempo, klank, acteerwerk en cameravoering. Het is wat maakt dat een film melancholisch, wrang, droog komisch of beklemmend aanvoelt — nog voor je weet waarom.

💡 Denk aan het lichte, poëtische verdriet van Aftersun of de speels gestileerde stijl van Wes Anderson in The Grand Budapest Hotel.

Speel in op zintuigen

Je publiek wil jouw fictieverhaal niet alleen horen en zien, ze willen hem voélen. Een goede film of serie kruipt onder je huid en doet je in het verhaal stappen.

💡 Denk aan de surrealistische, gedetailleerde transformaties van The Substance of de manier waarop Nickel Boys je meeneemt in de zintuigelijke reis van de hoofdpersonages.

Ambigue personages

Al eens een film gezien waarin personages herleid worden tot één karaktereigenschap of stereotiep? Tenzij je een kind bent of het om satire gaat, gaan zo'n verhalen snel vervelen. Zorg ervoor dat je karakters niet wit, niet zwart, maar grijs opgebouwd zijn. Je publiek zal zich herkennen en langer blijven hangen.

💡 Denk aan de lichte én duistere eigenschappen in de personages van The Last of Us of de voelbare pijn in Manchester by The Sea.

Beelden die voelen, niet omschrijven

Sterke fictie toont niet wat er gebeurt, maar hoe het voelt. Een blik die net te lang duurt, een lege kamer na een ruzie — dat soort beeldtaal vertelt méér dan dialogen kunnen. Het laat ruimte, en net dat maakt het memorabel.

💡 Denk aan de voelbare emotionele leegte in Her of de intense emotionele band in Past Lives.

Kan ik zelf een fictiefilm maken?

Content op sociale media kan je perfect zelf maken. Een fictiefilm daarentegen, dat wordt moeilijk. Zonder ervaring is de kans groot dat het eindresultaat technisch of inhoudelijk tekortschiet. Acteerregie, cameravoering en montage vragen vakkennis. Wie wil dat zijn verhaal krachtig en professioneel overkomt, werkt best met een ervaren team.